Frankenstein  – Um söguna

Að lesa skemmtilegar sögur er besta leiðin til að þjálfa bæði lestur og lesskilning og þær gerast ekki mikið skemmtilegri en sagan Frankenstein.
‍
Frankenstein eftir Mary Wollstonecraft Shelley er sennilega ein þekktasta hryllingssaga sem skrifuð hefur verið, en þó flestum sé nafnið tamt í munni eru kannski færri sem þekkja söguna eins og hún birtist fyrst árið 1818.
‍
Býr margt í sögunni sem á jafnvel meira erindi við okkur í dag en þegar hún kom út og er óhætt að segja að hún við lestur hennar vakni upp ýmsar spurningar.
Í fyrsta lagi er það spurningin um hvenær vísindi okkar mannanna fara út fyrir þau mörk að þau séu okkur ekki lengur til framdráttar heldur séu okkur beinlínis hættuleg.
‍
Það kemur fram í sögunni að Frankenstein hafi gert það sem hann gerði til að auka velsæld í heiminum. Það leiðir hugann að uppfinningum eins og t.a.m. kjarnorkusprengjunni, alls kyns eitri sem fundið hefur verið upp, gervigreind og öðru þess háttar.
‍
Þá má velta fyrir sér spurningunni um hvað það sé sem fái fólk til að fremja alls kyns ódæði; hvort framkoma annarra ýti undir slíkt. Setjum t.d. svo að ef skynsamlega hefði verið brugðist við skrímslinu í upphafi: hefði það þá kannski alls ekki orðið skrímsli?

Það hefur líka verið álitamál hver sé hinn raunverulegi skúrkur í sögunni og þá spyrja menn gjarnan hver sé hlutdeild þess sem býr til vopnið o.s.frv.
‍
Sumir hafa bent á trúarlegar vísanir í sögunni og má þá líta á skrímslið sem einhvers konar Adam og Frankenstein vísindamann sem einhvers konar guð.

Margar kvikmyndir hafa verið gerðar sem byggjast á sögunni. Sú nýjasta sem við vitum um og hefur notið töluverðra vinsælda er myndin Poor Things.